canvade
Yeni Üye
Özellikle dayanılmaz bir seanstan sonra, ağlayarak ormana koştum, bir ağaca çarptım ve bir solucanla konuştum, o da karşılık verdi ve beni o kadar çok korkuttu ki, yakındaki bazı karıncaları öldürdüm, kafa karıştırıcı bir ereksiyon yaşadım ve bir farkındalık yaşadım: Ben Bu Neyim? deneyim, bu çılgınlık ve bu mani, Julia’nın yaşadığı şeye benziyordu – müdahaleci düşünceler baskın hale geldi ve diğer her şeyi gölgede bıraktı.
Bunu entelektüel olarak değil, duygusal olarak, ne kadar korkmuş ve yalnız olduğunu ve onu ne kadar muhteşem bir şekilde hayal kırıklığına uğrattığımı hissettim. Bu, fark ettiğimden çok daha fazla empati kurabildiğim anlamına geliyordu.
Meditasyon salonuna geri döndüm ve gerçekten öğretmenleri dinlemeye başladım ve kafamın içinde dolaşan rahatsız edici şeylerden saklanmayı bırakmaya karar verdim.
Sonraki altı gün hâlâ berbattı ama verimliydi. İnzivalar, kendime çocukken ve bir postane kuyruğunda anlatmaya başladığım bazı hikayeleri değiştirmekle ilgiliydi. Narsist değilim, narsist gibi düşünmeyi bilsem de, bu şeyleri takdir etmeyen bir ortamda utangaç ve hassas bir çocukken başlayan bir şey. Çok fazla hissettiğim için kendimi az hissettiğime ikna etmeye başladım.
Benzer şekilde, insanlar sizi sevmiyorsa, onların doğru ya da yanlış olduğuna siz karar verebilirsiniz. Bir yalanı yeterince tekrar edin ve onun doğruluğuna inanmaya başlayın. Ancak bunlar, anı yazarı olma konusunda yaptığım seçim gibi seçimlerdi – kasıtlı olarak hayatımı küçük ve benmerkezci kılıyordum. Beni duygusal olarak müsait olmayan bir eş yapan ve bu şansa sahip olacak kadar şanslıysam beni aynı türden bir baba yapacak seçimler.
Gerçek dünyaya döndüğümde, çok özür diledim ve işten ara verdim çünkü çocuksuz olanlar da dahil olmak üzere elimizden gelenin en iyisini yapana kadar daha mutlu zamanlar hakkında yazmak istemedim. Sonra ümidimizi kesip tüp bebek tedavisinin ardından kendimizi başka bir muayenehanede mutluluktan ağlarken ve küçücük ekranda kızımızın ilk karlı görüntülerini seyrederken bulduk.
Bunu entelektüel olarak değil, duygusal olarak, ne kadar korkmuş ve yalnız olduğunu ve onu ne kadar muhteşem bir şekilde hayal kırıklığına uğrattığımı hissettim. Bu, fark ettiğimden çok daha fazla empati kurabildiğim anlamına geliyordu.
Meditasyon salonuna geri döndüm ve gerçekten öğretmenleri dinlemeye başladım ve kafamın içinde dolaşan rahatsız edici şeylerden saklanmayı bırakmaya karar verdim.
Sonraki altı gün hâlâ berbattı ama verimliydi. İnzivalar, kendime çocukken ve bir postane kuyruğunda anlatmaya başladığım bazı hikayeleri değiştirmekle ilgiliydi. Narsist değilim, narsist gibi düşünmeyi bilsem de, bu şeyleri takdir etmeyen bir ortamda utangaç ve hassas bir çocukken başlayan bir şey. Çok fazla hissettiğim için kendimi az hissettiğime ikna etmeye başladım.
Benzer şekilde, insanlar sizi sevmiyorsa, onların doğru ya da yanlış olduğuna siz karar verebilirsiniz. Bir yalanı yeterince tekrar edin ve onun doğruluğuna inanmaya başlayın. Ancak bunlar, anı yazarı olma konusunda yaptığım seçim gibi seçimlerdi – kasıtlı olarak hayatımı küçük ve benmerkezci kılıyordum. Beni duygusal olarak müsait olmayan bir eş yapan ve bu şansa sahip olacak kadar şanslıysam beni aynı türden bir baba yapacak seçimler.
Gerçek dünyaya döndüğümde, çok özür diledim ve işten ara verdim çünkü çocuksuz olanlar da dahil olmak üzere elimizden gelenin en iyisini yapana kadar daha mutlu zamanlar hakkında yazmak istemedim. Sonra ümidimizi kesip tüp bebek tedavisinin ardından kendimizi başka bir muayenehanede mutluluktan ağlarken ve küçücük ekranda kızımızın ilk karlı görüntülerini seyrederken bulduk.