canvade
Yeni Üye
“Sana yardım etmem için bir yol bulmalıyız,” diyor kocam, ben evde kanepede oturmuş alçımı bir yastık yığınına dayayarak.
Aklımdaki kısa bilek alçısı değil. Bunun yerine omuzda başlar, dirsekte sarkar, bilekte kasılır ve birkaç kilo ağırlığındadır. Altında, acı kalbimin atışıyla çarpıyor. Ama hapları almayacağım. Annemin ölüme götürdüğü, onu benden alanlar, onu kötü yapan, beynini değiştirenler. Kocamın annesinin her gün yuttuğu, kurtulamadığı ve aynı sonuçları veren bir bağımlılık. anlam, ayrılık, ölüm. Acıyı hissetmeyi, bunun durması için duyduğum özlemi tercih ederim.
Günler geçer, acılar diner ve oyuncular bir kişiliğe bürünür. Hantal bir değişim ajanı. Kocam bana yemek getiriyor ve ilk başta kendim pişirememekten nefret ettiğim yerde, tabakta biten her kaloriyi sayıyorum, hayal kırıklığımı kabul edip yemek yemekten başka seçeneğim yok.
Şablonlar ve çıkartmalar satın alıyor ve kolumu altın rengine dönene kadar alçıyla kaplıyoruz. Her duştan önce beni lastik bir kelepçeyle sarar. Aynada arkamda duruyor ve ona at kuyruğunun temel anatomisini, saçlarımı nasıl topladığımı, plastik bir bantla nasıl tutturduğumu anlatıyorum. Bana tonlarca sarı not defteri getiriyor. Bir hafta içinde masamda bir askıda oturuyorum ve düşüşün sağ bileğimden çok sol bileğime isabet etmesine şükrediyorum. Küçük lütuflar.
Longhand yavaş iştir. Ama bir cümle kurmak için geçen süre belli bir lirizm yaratıyor ve bir zamanlar direndiğim eylem, benimsediğim eylem haline geliyor. Hala yazıyorum, dünya kilitlenirken hala alçıyı giyiyorum.
Çaresizlik, güvensizlik, korku. Kaybetme ve bırakma zamanı. Kalori sayımı azalır, sonra artar, sonra azalır. Virüs de aynı şeyi yapıyor. Alçı nihayet çıkarıldığında, kolum yeni doğmuş, yumuşak görünüyor ve bu dünyaya ait değil. El yazısıyla yazdığım romanı parmaksız, bilgisayarıma aktarıyorum. Kelimeleri, noktalama işaretlerini ve resimleri dikkatlice seçerek düzenlerim, tekrar düzenlerim. İşte bir soru işareti. İşte, bir kalp. Burada, karakterimin yürüyebileceği yeni bir dünya var.
Bölüm, bir yazarın hayatındaki bir anı anlatan bir köşe yazısıdır. Allie Rowbottom, Aesthetica romanının ve aile anıları Jell-O Girls’ün yazarıdır.
Aklımdaki kısa bilek alçısı değil. Bunun yerine omuzda başlar, dirsekte sarkar, bilekte kasılır ve birkaç kilo ağırlığındadır. Altında, acı kalbimin atışıyla çarpıyor. Ama hapları almayacağım. Annemin ölüme götürdüğü, onu benden alanlar, onu kötü yapan, beynini değiştirenler. Kocamın annesinin her gün yuttuğu, kurtulamadığı ve aynı sonuçları veren bir bağımlılık. anlam, ayrılık, ölüm. Acıyı hissetmeyi, bunun durması için duyduğum özlemi tercih ederim.
Günler geçer, acılar diner ve oyuncular bir kişiliğe bürünür. Hantal bir değişim ajanı. Kocam bana yemek getiriyor ve ilk başta kendim pişirememekten nefret ettiğim yerde, tabakta biten her kaloriyi sayıyorum, hayal kırıklığımı kabul edip yemek yemekten başka seçeneğim yok.
Şablonlar ve çıkartmalar satın alıyor ve kolumu altın rengine dönene kadar alçıyla kaplıyoruz. Her duştan önce beni lastik bir kelepçeyle sarar. Aynada arkamda duruyor ve ona at kuyruğunun temel anatomisini, saçlarımı nasıl topladığımı, plastik bir bantla nasıl tutturduğumu anlatıyorum. Bana tonlarca sarı not defteri getiriyor. Bir hafta içinde masamda bir askıda oturuyorum ve düşüşün sağ bileğimden çok sol bileğime isabet etmesine şükrediyorum. Küçük lütuflar.
Longhand yavaş iştir. Ama bir cümle kurmak için geçen süre belli bir lirizm yaratıyor ve bir zamanlar direndiğim eylem, benimsediğim eylem haline geliyor. Hala yazıyorum, dünya kilitlenirken hala alçıyı giyiyorum.
Çaresizlik, güvensizlik, korku. Kaybetme ve bırakma zamanı. Kalori sayımı azalır, sonra artar, sonra azalır. Virüs de aynı şeyi yapıyor. Alçı nihayet çıkarıldığında, kolum yeni doğmuş, yumuşak görünüyor ve bu dünyaya ait değil. El yazısıyla yazdığım romanı parmaksız, bilgisayarıma aktarıyorum. Kelimeleri, noktalama işaretlerini ve resimleri dikkatlice seçerek düzenlerim, tekrar düzenlerim. İşte bir soru işareti. İşte, bir kalp. Burada, karakterimin yürüyebileceği yeni bir dünya var.
Bölüm, bir yazarın hayatındaki bir anı anlatan bir köşe yazısıdır. Allie Rowbottom, Aesthetica romanının ve aile anıları Jell-O Girls’ün yazarıdır.